Ayrılıklar bizi ölüme hazırlar. Yoksa bazı duygular çok güçlü yaşandığında bünye kaldırmaz, kırılır, bir kristal cam gibi parçalanır. Yıpranır.
Ayrılıkların güzel olmayan yanı da vardır elbet... Geri dönmeyenlerin gittiği yeri bilmemek... Bilmemek, düşünebilen insan için bilmekten çok daha zordur. Bilmek çözüm üretmeyi gerektirir. Boş durmamayı gerektirir. Bilgi yaşayan bir ağaç gibidir... Yaşar ve hayatı düzenler. Yaşayan organizmaların sorunları olur, ihtiyaçları olur. Sevinçleri ve üzüntüleri olur. Bilgi de aynen beslenmek ister, onarılmak ister, aç kalmamak doymak ister.
Ayrılıkların en güzel yanı, insana bir kalbi olduğunu hissettirir. İçimizde tarifsiz bir el, kalbimizi sıkar. Nedense normal yaşamaya devam ederken, kalp atışlarının ritmi değişir, bakışlar değişir, aklın düşünce yoğunluğu değişir. Sonra, bir hayal gelir insanın aklına... Boş kuru bir hayal... Sesi, kokusu ve görüntüsü bile olmayan, unutulmuş duygulardan oluşan bu hayal insana huzur verir. Anlaşılmaz bir şekilde kalbir rahatlatır. Ayrılık olmasa bu duygunun güzelliği yaşanmaz.
Hiç ayrılık yaşamayan insan yoktur ama bir an için var olduğunu düşünelim. Aradığı hiç bir şey yok... Beklediği hiç kimse yok... Aklını dinlendireceği özlediği bir hayali bile yok. İthal ucuz saman gibi belki... Belki daha sıradan... Tadı ve tuzu olmayan ve acıkmadan yenen bir yemek gibi işkence veya bir boşlukta uçarcasına yaşanan bir hayat gibi ******** aç... Deliliğin bile mertebe olduğu bir hayatta hiç olmamak gibi...
Ayrılık bize rıza ehlinden olmayı öğretir. Sevgiliden veya en sevgiliden ayrılık... Belki hiç görüşmemecesine ve geri dönmemecesine bir ayrılık... Güzelliklerden, yeşilden ve maviden ayrılık, gecenin karanlığında duyulan özlemler... Bize hep aydınlıkta yapacaklarımızı öğretir. Kabir karanlığında beklemeyi, rıza ehlinden olmayı öğretir.
Ne mutlu öğrenene... Ne mutlu yerden, gökten, akan sudan, dalından düşen yapraktan ibret alana... Ne mutlu düşünebilen bir insan olana. Ne mutlu selam verebilene ve yalnızca O'na dua edene, edebilene... Ne mutlu secdeden kalkarken ayrılık acısı yaşayana, ne mutlu.
Ayrılıkların güzel olmayan yanı da vardır elbet... Geri dönmeyenlerin gittiği yeri bilmemek... Bilmemek, düşünebilen insan için bilmekten çok daha zordur. Bilmek çözüm üretmeyi gerektirir. Boş durmamayı gerektirir. Bilgi yaşayan bir ağaç gibidir... Yaşar ve hayatı düzenler. Yaşayan organizmaların sorunları olur, ihtiyaçları olur. Sevinçleri ve üzüntüleri olur. Bilgi de aynen beslenmek ister, onarılmak ister, aç kalmamak doymak ister.
Ayrılıkların en güzel yanı, insana bir kalbi olduğunu hissettirir. İçimizde tarifsiz bir el, kalbimizi sıkar. Nedense normal yaşamaya devam ederken, kalp atışlarının ritmi değişir, bakışlar değişir, aklın düşünce yoğunluğu değişir. Sonra, bir hayal gelir insanın aklına... Boş kuru bir hayal... Sesi, kokusu ve görüntüsü bile olmayan, unutulmuş duygulardan oluşan bu hayal insana huzur verir. Anlaşılmaz bir şekilde kalbir rahatlatır. Ayrılık olmasa bu duygunun güzelliği yaşanmaz.
Hiç ayrılık yaşamayan insan yoktur ama bir an için var olduğunu düşünelim. Aradığı hiç bir şey yok... Beklediği hiç kimse yok... Aklını dinlendireceği özlediği bir hayali bile yok. İthal ucuz saman gibi belki... Belki daha sıradan... Tadı ve tuzu olmayan ve acıkmadan yenen bir yemek gibi işkence veya bir boşlukta uçarcasına yaşanan bir hayat gibi ******** aç... Deliliğin bile mertebe olduğu bir hayatta hiç olmamak gibi...
Ayrılık bize rıza ehlinden olmayı öğretir. Sevgiliden veya en sevgiliden ayrılık... Belki hiç görüşmemecesine ve geri dönmemecesine bir ayrılık... Güzelliklerden, yeşilden ve maviden ayrılık, gecenin karanlığında duyulan özlemler... Bize hep aydınlıkta yapacaklarımızı öğretir. Kabir karanlığında beklemeyi, rıza ehlinden olmayı öğretir.
Ne mutlu öğrenene... Ne mutlu yerden, gökten, akan sudan, dalından düşen yapraktan ibret alana... Ne mutlu düşünebilen bir insan olana. Ne mutlu selam verebilene ve yalnızca O'na dua edene, edebilene... Ne mutlu secdeden kalkarken ayrılık acısı yaşayana, ne mutlu.
